Als veertienjarige – maagd nog – dacht ik dat ik later met een vaste vriend áltijd seks zou hebben. Drie keer per dag ofzo.
Of in ieder geval een paar keer per week. Waar ik het vandaan haalde? Geen idee. Uit de Club of de Viva misschien. Ik had wel meer malle ideeën over de liefde.
Misschien jij ook wel.
Het misverstand over ‘veel seks’ – of liever: ‘veel seks is normaal’ – is zeer hardnekkig. Ik zou het willen uitroeien, want het maakt veel mensen doodongelukkig. Vrijwel elke relatie start veelbelovend. Soms duren de stomende wittebroodsweken drie maanden, soms acht maanden, soms zelfs anderhalf jaar. Maar dan… wordt het minder. Eén keer per week seks wordt één keer per maand en voor je het weet is er ineens een halfjaar voorbij zonder vrijpartij. In de tussentijd ontdek je hoe tijdrovend het leven is. Dat je echt niet altijd zin hebt, dat een boek lezen of een film kijken ook fijn is en dat je partner (man of vrouw) ook niet altijd staat te springen.
Als het goed is, ontdek je dat seks niet de maatstaf is voor de kwaliteit van een relatie.
Maar dan moet je wel van goeden huize komen, want onze omgeving – je vriendinnen, de media, de bladen, de reclame – zegt dat veel seks hét bewijs is van een goede relatie.
Dat is niet waar. Seks is geen constante factor. Niets is constant; ons hele leven is in beweging. Je relatie en je seksleven dus óók.
Het is dus heel erg normaal als de seks bij tijd en wijle aan de wilgen hangt. Een tijdje geen seks komt in vrijwel elk huwelijk voor.
Gek eigenlijk, dat je daar nooit over hoort op tv.